Bohater z ogłoszenia

Bohater z ogłoszenia.

   Dziś chciałbym przedstawić historię, która śmiało mogłaby być inspiracją do stworzenia filmowego scenariusza. Sytuacja ta miała miejsce w 2001 roku w Pucharze Anglii, gdzie czwartoligowy Wycombe Wanderers wygrywając po rzutach karnych z AFC Wimbledon, sensacyjnie znalazł się w ćwierćfinale pucharowych rozgrywek trafiając na - grające wtedy w najwyższej angielskiej klasie rozgrywkowej - Leicester City

   Silny rywal nie był jedynym zmartwieniem trenera Wycombe. Otóż na kilka dni przed meczem, okazało się bowiem, że szkoleniowiec czwartoligowego klubu, nie ma do dyspozycji ani jednego, zdrowego napastnika. Wtedy zdecydowano się na dość niezwykły manewr i... zamieszczono takie ogłoszenie w telegazecie:

screenshot z https://www.youtube.com/watch?v=L6Z-L95ebpE

      Z uwagi na przepisy rozgrywek, zawodnik, którego poszukiwano nie mógł występować w rozgrywkach Pucharu Anglii dla żadnego innego klubu w tamtym sezonie. Na ogłoszenie odpowiedział między innymi niejaki Roy Essandoh. Irlandczyk był półzawodowcem, błąkającym się po niższych ligach, więc sytuacja ta była dla niego jak przedwczesny gwiazdkowy prezent. Piłkarz podpisał 2 tygodniowy kontrakt i dołączył do drużyny na jeden z najważniejszych meczów w historii klubu. Irlandzki napastnik rozpoczął to spotkanie na ławce rezerwowych.

   W 70 minucie meczu przy stanie 1:1, na boisku zameldował się "Piłkarz z ogłoszenia", jak był nazywany przez kibiców Wycombe. Do regulaminowego czasu gry, zostały doliczone 4 minuty. Nic nie wskazywało na to, że coś się w tym meczu jeszcze wydarzy i zostanie on, zgodnie z regulaminem, przy remisie drużyn - rozegrany ponownie w późniejszym terminie. W jednym z ostatnich stałych fragmentów spotkania, piłka została wstrzelona w pole karne, a tam dopadł do niej... Roy Essandoh, który strzałem głową dał swojej drużynie awans do półfinału rozgrywek.

   Essandoh po tym meczu otrzymał od Wycombe propozycje przedłużenia kontraktu do końca sezonu. Rozegrał on jeszcze kilkanaście meczów, mając na koncie jednego gola. Gola, którego do dziś pamiętają mu wszyscy kibice Wycombe. Piłkarskiej kariery nie zrobił, ale podejrzewam, że w mieście High Wycombe, już nigdy więcej za piwo płacić nie musiał.

Krystian Irzykowski

Cima

 

 

 

"Chcielibyśmy, aby kraina, w której żyjemy okazała się być Rivendell, a tymczasem żyjemy w Mordorze..."

 

Jacek Kurek / Piotr Zając

 

 

"Laurahütte Oberschlesien 1840".
Licencja: Domena publiczna na podstawie Wikimedia Commons - https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Laurah%C3%BCtte_Oberschlesien_1840.jpg#/media/File:Laurah%C3%BCtte_Oberschlesien_1840.jpg

A jak póda na pyndzyjo, to możno łostana ślonskim Tolkiynym...



Ciotka Maryjka

Recenzja książki „W dżungli niepewności“ Beaty Pawlikowskiej

Kiedy książka stanowi kopalnię pochodnych swojej duszy cytatów staje się czymś więcej niż zaliczoną pozycją w indywidualnej kolekcji przeczytanych.

Podczas gdy zaczyna pełnić inspirującą do działania funkcję, która sukcesywnie eliminuje nagromadzony bolesny ucisk staje się lekarstwem, które zażywamy, gdy tylko poczujemy potrzebę.

Najskuteczniejszym, najbezpieczniejszym i niezawodnym specyfikiem na mentalne zawirowania, który skutecznie przekonuje, że chcieć to móc. Ty jesteś kowalem własnego losu. Jesteś tym, kim wierzysz, że jesteś. Proste, prawdziwe, niezmienne.

„W dżungli niepewności“ pozwala uwierzyć, że nierozwiązane codzienne wydarzenia to niekończący się test podświadomych reakcji, które kształtują przyszłość. Jeżeli okażesz siłę i odwagę zostaniesz wynagrodzony.

Nakręcona spirala paranoi zewsząd dotykających, biczujących wręcz intensywnych emocji skłonił Monikę do napisania e-maila.
Przerażający dreszcz zwątpienia, ale i wola walki, wiara i chęci sprawiły, że nawiązała dialog z B.-kobietą, którą podziwia za pasję i ducha walki. Zapragnęła z jej pomocą przebić skafander, w którym sama się zamknęła. W końcu uwolnić się z klatki, w której się dusiła. Więzienia zbudowanego z jej niepewności i zwątpienia.

Psychodeliczny chaos stawał się poskromiony dzięki wskazówkom naprowadzającym na pozytywny tok myślenia.
Pomógł odnaleźć w sobie zdumiewająco zbawienne światło i wewnętrzną siłę, którą możemy odkryć każdego dnia, jeżeli tylko sobie na to pozwolimy. Kiedy przeznaczymy czas, wyznaczymy niewielkie cele i konsekwentnie je będziemy realizować.

Treść kieruje na tok myślenia zgodny z zasadą „dopóki walczysz jesteś zwycięzcą“. Daje do zrozumienia, że życie to budowa. To proces, który rozpoczynamy pomysłem, przechodzimy do projektu, a następnie budujemy własnymi rękami, kładąc fundamenty, mianując siebie „Dyktatorem życia“, ale pamiętając przy tym, aby nie poddawać się pokusom zwątpienia lecz oswoić myśli. Postarać się nie ulegać złym, które są podsuwane przez stres, niepokój i zmęczenie, bo to uniemożliwia konstruktywne działanie. Powoduje poczucie osaczenia, niepewności i bezradności prowadzącej do sięgania po alkohol, narkotyki, pigułki.

Poskromienie żądzy zwątpienia pozwala zbliżyć się do pozytywnie motywującego impulsu skutecznego działania. Pozwala uwolnić się od silnego zniewolenia zaburzeń postrzegania siebie, rzeczywistości, swoich pragnień i potrzeb.

Zmierzenie się ze sobą, jasno postawione warunki i konsekwentne dążenie do wyznaczonych celów to główne przesłanie lektury. Dzięki przystępnej formie wydania w postaci korespondencji e-mail’owej staje się klarownie przyswajalna. Jest bliższa sercu, pełnia empatii, dzięki bezpośrednim, przyjacielskim dialogom oraz partnerskim wskazówkom. To bogactwo metafor porównujących Firmę do Życia i Samego Siebie do Prezesa pozwala jasno ustalić pozycję i priorytety. Pomaga nauczyć wyciągać wnioski ze stanów zwątpienia. Przygotowuje na zmierzenie się z Autodestrukcyjnymi Potworami, które uwielbiają atakować leniwych, smutnych, bezradnych.

Książka uświadamia, że nastawienie na sukces to połowa drogi do spełnienia marzeń i pokonania ciemnej, niszczącej strony budującej napływ rujnującej fali prowadzącej do upadku. Pomaga zrozumieć na czym polegają, skąd się pojawiają i jak z nimi walczyć. Otwiera oczy na możliwości płynące z akceptacji siebie i życia w harmonii z własnym Ja. Płynnie przechodzi do powiązanych tematycznie psychologicznych wątków skupiających się przede wszystkim na zaburzeniach odżywiania głównej bohaterki. Wspiera, radzi, daje wskazówki, bowiem sama przechodziła przez piekło autodestrukcji.

Jestem przekonana, że w większym lub mniejszym stopniu pomoże zagubionym duszom pragnącym pomocy i wsparcia w codziennej walce o samoakceptację i poczucie ulgi. Po przeczytaniu odetchną z ulgą, bo w końcu odnajdą odpowiedź i skuteczne metody na walkę w dzikiej dżungli niepewności, w której przyszło nam wszystkim żyć. Tylko wrażliwi perfekcjoniści z potencjałem bez względu na trudności prowadzące do celu wciąż chcą wygrywać, dlatego potrzebują drogowskazów, aby nie zatracić się w często ślepej ścieżce życia.


Anna Maria Porada

Nowa jakość w Katowicach

Ten, kto jeszcze niedawno narzekał na ilość muzycznych wydarzeń w Katowicach może teraz o tym zapomnieć, w mieście dzieje się ostatnimi czasy dużo dobrego. Oto najciekawsze i największe spośród nich:

OFF Festival

Festiwal muzyki alternatywnej na światowym poziomie, chwalony zarówno przez polskie, jak i zagraniczne media. Organizowany przez Artura Rojka – byłego członka zespołu Myslovitz, początkowo odbywał się w rodzimym mieście artysty – Mysłowicach, jednak gdy nabrał większej popularności, został przeniesiony do doliny Trzech Stawów w stolicy śląska. Odbywa się corocznie, zwykle na początku sierpnia, ściąga do Katowic średnio około 12 tysięcy fanów muzyki. Jest tu miejsce dla każdego miłośnika wszelakich brzmień, fana elektroniki, klasycznego rocka, punka, black metalu, muzyki klasycznej, folkowych brzmień, etc.

Tauron Nowa Muzyka

Od 2006 roku organizatorzy starają się ściągać na Śląsk artystów z pogranicza jazzu, elektroniki i muzyki tanecznej. Udowadniają tym samym, że muzyka, o której na co dzień nie usłyszymy w czołowych mediach, jest mimo to bardzo popularna i ma tysiące oddanych fanów. Organizatorzy za miejsce swojego festiwalu obrali postindustrialne tereny byłej kopalni Katowice, obecnie nowej siedziby Muzeum Śląskiego.

Rawa Blues Festiwal

Odbywa się corocznie na początku października, od 1981 do chwili obecnej urósł do rangi międzynarodowego festiwalu bluesowego. Do Katowic zapraszane są światowe sławy muzyki blues, organizatorzy szczycą się, że ich festiwal jest największym na świecie tego typu wydarzeniem odbywającym się ''pod dachem''. Wydarzenie zapoczątkowało karierę wielu artystów i odgrywa kluczową rolę w spieraniu polskiej sceny bluesowej. Obecnie wszystkie koncerty i wydarzenia festiwalu odbywają się w hali widowiskowo-sportowej Spodek. 

Nowa siedziba Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach

Wraz z nową siedzibą, orkiestra odsłoniła przed melomanami nowe oblicze. Z dwóch, trzech koncertów w miesiącu, muzycy podwoili, a nawet potroili częstotliwość grania, co daje przynajmniej 2 koncerty w tygodniu z udziałem muzyków NOSPR-u. Grają tam także inni, znakomici artyści. W cotygodniowym programie możemy znaleźć wtorki jazzowe, środę młodych, kameralistów NOSPR, recitale mistrzowskie oraz koncerty polskich i światowych sław muzyki, nie tylko poważnej. Według dyrekcji, siedziba akceptuje każdy rodzaj muzyki, warunek jest jeden – musi być ona na światowym poziomie.

Co oprócz tego?
 

Pomijając coroczne festiwale i koncerty w siedzibie NOSPR, miłośnik muzyki może w mieście znaleźć znakomite kluby muzyczne. Przynajmniej kilka razy w miesiącu można udać się na ciekawy koncert lub wydarzenie w takich klubach jak: Jazz Club Hipnoza, Kato, INQbator, Mega Club, Rajzefiber. Nie brakuje w nich koncertów artystów o dużej popularności, alternatywnych, undergroundowych. 

Echa paryskiej tragedii w sportowych "barwach".

  Oglądając sportowe imprezy masowe zawsze zastanawiałem się – dlaczego terroryści nigdy nie brali za cel stadionów? Dziesiątki tysięcy ludzi, telewizyjny przekaz na żywo, Trudno o bardziej spektakularny cel, i rozgłos niż ten, który mogliby dostać po ataku na wypełniony po brzegi stadion.

W zeszły piątek w Paryżu miała miejsce seria krwawych aktów terrorystycznych, do których przyznało się państwo islamskie. Ponad setka osób zabitych, o wiele więcej rannych. W momencie, w którym ulice francuskiej stolicy opanował chaos, na Stade de France toczył się właśnie towarzyski pojedynek pomiędzy Francją, a Niemcami. Pod koniec pierwszej części spotkania, kamery obsługujące to spotkanie zarejestrowały ogromny huk

Każdy oglądający to spotkanie musiał wtedy zachodzić w głowę co mogło spowodować ten wybuch. Nikt nie przypuszczał, że był to początek najtragiczniejszego wydarzenia w historii Francji od czasów II wojny światowej. Niewiele brakowało, a liczbę ofiar można byłoby liczyć w tysiącach... Otóż na Stade de France próbował wejść jeden z terrorystów, gdyż najzwyczajniej w świecie – kupił bilet. Jedynie czujność ochrony przeszukującej publiczność wydarzenia spowodowała, że mężczyzna uzbrojony w ładunki wybuchowe nie wszedł na stadion i uciekł (swoją drogą, trochę ciężko mi zrozumieć, jak można pozwolić uciec mężczyźnie z bombą przyklejoną do ciała). W południe przed meczem, do hotelu w którym zameldowana była reprezentacja Niemiec zadzwonił anonimowy telefon, którego wykonawca twierdził, że w hotelu podłożona jest bomba, w związku z czym cały hotel trzeba było ewakuować. Wiadomości o tym co dzieje się na ulicach Paryża, do ludzi na stadionie nie docierały. Ogłosił to dopiero spiker po "ostatnim gwizdku" spotkania, a ludzie najzwyczajniej w świecie bali się opuścić stadion, na którym czuli się względnie bezpiecznie. Warto wspomnieć, że reprezentacja naszych zachodnich sąsiadów na stadionie spędziła całą noc. Zaplanowany na 17 listopada miecz Francuzów z Anglikami początkowo miał zostać odwołany, jednakże w ostatecznym rachunku, odbył się. Ogromny ciężar gatunkowy jakim obciążono to spotkanie objawiał się między innymi wszelkimi wydarzeniami, które samo spotkanie poprzedziły. Wspólne odśpiewanie "Marsylianki", przez wszystkich kibiców zebranych na stadionie, francuskich jak i angielskich. Minuta ciszy przed spotkaniem, Wembley oświetlone w trójkolorowych barwach, tekst francuskiego hymnu wyświetlany na telebimach i ogólna atmosfera, która przypomniała bardziej mecz charytatywny, aniżeli oficjalne spotkanie w terminie FIFA. 

Jedynie kibice tureccy nie popisali się podczas minuty ciszy, upamiętniającej ofiary paryskiego zamachu:

Wszystkie wydarzenia wcześniej wymienione miały miejsce w kraju, który za pół roku ma gościć najważniejszą europejską imprezę piłkarską. Dziesiątki milionów kibiców, dziennikarzy, głów państw, a nawet piłkarzy. Atmosfera piłkarskiego święta, którą Francja miała żyć przez miesiąc, może legnąć – dosłownie - w gruzach. Osobiście planowałem wybrać się w czerwcu do Paryża by uczestniczyć jako kibic w tym piłkarskim wydarzeniu, lecz na tę chwilę te plany odwołuję. Nie wyobrażam sobie jak można beztrosko przeżywać emocje związane z futbolem, mając gdzieś z tyłu głowy obawy, że w każdej chwili "coś może się wydarzyć". Wydaje mi się, że odpowiednim pytaniem jakie należy sobie tutaj zadać nie jest "czy Euro będzie celem terrorystów?", a "w której fazie turnieju zostanie zaatakowane?". Euro dla Francuzów nie będzie udane. I nie chodzi mi tu tylko o aspekt sportowy, a gospodarczy. Ogromne sumy wydane na renowacje, bądź budowę stadionów, czy infrastruktury mogą się nie zwrócić, jeżeli Paryża w czerwcu nie zaleje fala kibiców z całej Europy.

Piątkowe wydarzenia z Paryża prędko nie dadzą o sobie zapomnieć. 17 listopada w godzinach porannych, w związku z zagrożeniem ataku terrorystycznego odwołano towarzyski mecz pomiędzy Belgią, a Hiszpanią, natomiast w godzinach popołudniowych – na kilkadziesiąt minut przed "pierwszym gwizdkiem" – okazało się, że do skutku nie dojdzie również mecz Niemców z Holandią. A że na trybunach stadionu w Hanowerze zaczęli już gromadzić się ludzie, a miała pojawić się też kanclerz Merkel , podjęto groźnie brzmiącą akcję: ewakuacja

Powodem takiej, a nie innej decyzji był podejrzany pakunek na stadionie. Niby niepozorna walizka, ale w obliczu ostatnich wydarzeń nikt nie mógł pozwolić sobie na bagatelizowanie choćby tak błahych sygnałów. Według internetowego wydania niemieckiego tabloidu "Bild", podczas meczu reprezentacji Niemiec i Holandii na stadionie w Hanowerze miało dojść do eksplozji kilku bomb.
Redakcja tabloidu w swoim artykule powołuje się na tajny raport Urzędu Ochrony Konstytucji, przygotowany dla szefa niemieckiego MSW Thomasa de Maiziere'a. Według zawartych w owym raporcie informacji, terroryści chcieli przewieźć ładunki wybuchowe na stadion w karetce pogotowia. Bomby miały zostać zdetonowane także na dworcu kolejowym, by doprowadzić Hanower do paraliżu. Jak się później okazało - ani na stadionie, ani w jego pobliżu nie znaleziono żadnych ładunków wybuchowych

O tym, że tamto zagrożenie było traktowane niezwykle poważnie, świadczy fakt, że w ostatniej chwili odwołano jeden z koncertów, który odbyć miał się w Hanowerze, wyciągając lekcję z tego co wydarzyło się w mieście nad Sekwaną.

Pewne jest jedno – w najbliższych tygodniach chyba będziemy musieli przyzwyczaić się do ciągłej, uzasadnionej niepewności. Ciężko jest pozbyć się z głowy wydarzeń, które miały miejsce w Paryżu, tym bardziej, że w tej chwili wspomnienia te na prawie każdym kroku wracają. Jak to celnie ujął ktoś na Twitterze – "niedługo nie będziemy dzielić meczów na nudne i atrakcyjne, a po prostu te na rozegrane i odwołane". Europa jest "pacjentem w agonii", która próbuje miotać się i walczyć o poprawę sytuacji. Zamykane granice, kontrola napływu imigrantów, nieustające dywagacje nad poprawą sytuacji. Układ Schengen miał być "lekarstwem", które będzie jednoczyło mieszkańców "starego kontynentu", a tymczasem okazuje się mieć ogromne efekty uboczne, które niszczą Europę od środka.

   

   

  

Krystian Irzykowski

“Nic mi sie w nim nie podobało”, czyli zolyty...

Pora lot tymu, dwóch pośmiywników łokludzało jednymu gorolowi, czym som zolyty. Słowo to brzmi jakoś na podoba wyrazu ‘kastaniety’, abo ‘trombocyty’, wiync idzie ruszyć wyobraźniom, co to takigo może być… Toż pedzieli kamratowi, że zolyty, to “te wielkie talyrze na kierych sie serwuje pizza”. Tyn borok nieświadomy, łyknył rada chopców i sie mogecie sami dokapować, co sie dzioło, jak niedugo potym zaprosił frela do pizzerii i zaczon sie matlać coś ło zolytach... Gańby se ino narobił, a te dwa zgłobniki chichrajom sie z niego do dzisioj. Ale co to rychtig som te zolyty?

fot. zbiory własne

Nieprzetłumaczalne

Zjawisko to miało miejsce chyba od zawsze, ale  język polski nie przewiduje dla niego tak jednoznacznej nazwy, jaka          występuje  w śląskim. To coś pomiędzy   zalotami, a    narzeczeństwem. Kiedy dwoje ludzi, dziewczyna i chłopak, zaczynają się regularnie spotykać, zakochują się w sobie i poznają coraz lepiej siebie         nawzajem, 
a także otoczenie tej drugiej osoby, to wówczas ma miejsce zolycyni.





Niespotykane

Kiej synek łaził do dziołchy na zolyty, wiadomo, że łodwiydzoł jom u nij w doma, tak, coby łojciec z matkom, abo starsze bracia mogli se go łobsztalować, czy je porzomny, czy szmaciorz. Jak sie już trocha taki prziklupoł, to mioł miejsce przedziwny test, kiery wyjaśnioł wszelkie wątpliwości. Polygało to na tym, że bracia dziołchy chytali zolytnika i łobszczigali mu nogawice we galotach. Godny był tyn, kiery se doł wreszcie, choć niy bez walki, łobszczic te nogawice i przi tymu stoł sie dobrym kamratym. Ale tyn, kiery pitnoł, abo tak sie pociepoł na łoprawców, że byliby na wieki pohajani, to móg sie już wiyncyj niy pokazywać. Choć mom niewiela    lot,    to   jeszcze   udało   mi    sie    roz    być     świadkiym
tego procederu! Łoziym lot na zadek,  moja siostra zolyciła z takim jednym Cidrokiym, kiery to roz musioł ze zolyt ciś do chałpy w czićwierciokach, bo go dopod nasz brat z nożyczkami. Karlus ni mioł żodnymu za złe, chocioż wyciyrusów było żol. Terozki przinojmnij momy śniego nojlepszego szwagra!


Niepodważalne

Przijyno sie, że dni zolyt, to szczoda i sobota. I żodyn niy śmioł zolycić inacyj. Poza siedzynim w doma, bez tydziyń se łazili na szpacyry, a  we  sobota nojczynścij  na  jako  muzyka.  A wszysko z nojwiynkszom delikatnościom i wstydliwościom -  kusik   w   licko   mioł   styknyć.   A   po   poru   miesioncach,
kiej   byli    już   zdecydowani   na   reszta   życio    razym,   to   kawalyr   prziłaził
z pieszczonkiym do  libsty i były zorynczyny. Co szło za tym, mieli kolejny dziyń w tydniu do wspólnyj dyspozycji - niydziela. Szac przichodził na łobiod, abo na kawa i kołocz po połedniu, aż kieregoś razu przikludzoł tyż swojich rodziców. Takie   spotkani    dwóch    familiji    nazywali    smówinami.   Sztalowali    wtedy
cołki i ślub, i weseli, i kaj bydom młodzi miyszkać, i wiela wnuków  bydzie, i wto kiere morgi weźnie, i Ponboczek jedyn wiy, co jeszcze…


Z zolytami jeszcze jedna łopowiastka kojarza:
Jedna oma z Mościsk, ze swojim chopym była już downo po złotym weselu, a bez cołki te lata uznowali ich wszyjscy za pora na medal. A padała ta baba tak: “Wiycie, wtedy nic mi sie w nim nie podobało.” Dopiyro wtedy prziznała sie, że jak zaczli zolycić, to ino skisz tego, że mamulka ij kozała już sie po leku brać z chałpy, bo miała już te swoje szesnoście lot. Napatoczył sie łonyj akurat tyn, z kierym dożyła w szczynściu praje że sety. Do sie z jednym chopym przeżyć cołki życi, chocioż ni ma idealny? Do sie!


Możno jak póda na pyndzyjo, to napisza jaki poradnik dlo zolytników.


Ciotka Maryjka



DEJ POZÓR!
Kieby   wtoś  czego   nie  porozumioł,   to   niech  sie  pyto,  chyntnie  wytłumacza,  jak  to  sie  godo,
“z naszego na polski i z polskigo na nasze”.

UWAGA!
Gdyby  ktoś  czegoś  nie  zrozumiał,  to  niech  pyta,  chętnie  przetłumaczę,  ze  śląskiego  na  polski
i z polskiego na śląski.

Objęcia iluzji

Fotografia i szeroko pojęte pisanie, zapełnianie pustych, białych przestrzeni dokumentu tekstowego lub żywego papieru towarzyszyło jej odkąd pamięta. Już jako mała dziewczynka opisywała każdy swój dzień podczas wakacji u babci. Potem na górskich szklakach, zdyszana przystawała na moment na skarpie żeby przelać na papier ulotne przemyślenia. Potem odnalazła się w psychologicznej plątaninie myśli. Pisała tak, aby za każdym razem mogła interpretować swe słowa tak, jak tego aktualnie potrzebuje. Czuła się dzięki temu ekscentryczna. Cały okres gimnazjum i liceum przelała na kartki pięknego zeszytu, który dostała od przyjaciółki. Nikt nigdy nie zobaczył tych zapisek...

Przyszedł czas kiedy założyła konto na Facebooku, a potem na Instagramie. Porzuciła wszelką aktywność pisarską. Fotografowała tylko siebie w coraz to bardziej wymyślnych pozach. Wszystko to było płytkie i pozbawione większego sensu. Nikt nie wiedział o jej talencie pisarskim, bo nigdy się z nim nie ujawniała. Pragnęła być na czasie. Robić to, co reszta społeczeństwa. Jedyne, co pozostało z jej osobowości to elementy niepewności. Zagadkowe spojrzenie kusiło, ale nigdy nie dała przyzwolenia na więcej. Nie odpowiadała na zaczepki, wiadomości czy maile. Pozostawała w bezpiecznej strefie swojej odrębności. O czym myślała, gdy tak nałogowo wrzucała do sieci swoje piękne selfies? Może to sposób na odnalezienie własnej tożsamości, a może wynik podatności na najnowsze trendy dyktowane przez nową rzeczywistość kreowaną w sieci, do której trzeba się przystosować, aby przetrwać w dzisiejszym świecie.. Sama tego nie wiedziała. Nowe media zaślepiły ją, zniekształcając tożsamość. Pomimo tego czuła się szczęśliwa, akceptowana, w końcu zauważona? Czyli teraz poklask w sieci można zdobyć głównie dzięki atrakcyjności wizualnej, a nie prawdziwym umiejętnościom wykraczającym poza jpg? Kiedy i dlaczego dała to sobie wmówić? Mnóstwo pytań i wątpliwości, a zero odpowiedzi. Wszystko jest wynikiem jej niepewności i obaw pielęgnowanych od najmłodszych lat. Nigdy nie chciała się przekonać czy obroni się prawdziwym talentem. Jak wiele jest takich osób w sieci, które oceniamy na podstawie wrzuconego zdjęcia? Zamieszczonego czasem całkiem przypadkowo i pod wpływem chwili czy silnych emocji... Znała wiele osób, które kreowały rozrywkowy obraz siebie w sieci, a „w realu“ byli przeciętniakami skulonymi w kącie. Nie mieli nic do zaoferowania od siebie, bo cały wolny czas spędzali na pozowaniu przed lustrem, wymyślaniu nowych póz i zmienianiu mimiki twarzy. Trudno teraz znaleźć prawdę i autentyczność. Kiedy ma się wiedzieć, że ta twarz jest prawdziwa, a kiedy jest kreacją? Tym bardziej, kiedy na poznanie kogoś mamy tak niewiele czasu w dobie błyskawicznego postępu na każdej sferze życia. Odcinanie się od tego niczego nie zmieni. Wielu decyduje się na opuszczenie wszelkich portali społecznościowych. Nie tędy droga. Decydując się na taki krok zapętlimy się w niewiedzy, dając przyzwolenie na zatrzymanie się w rozwoju zarówno w sferze interpersonalnej jak i technologicznej. Media społecznościowe nie muszą stanowić targowiska próżności poprzeplatanego pustymi obrazkami. Ten stereotyp jest mocno utarty, ale nie musi funkcjonować w rzeczywistości każdego. Album z wakacji to pamiątka, którą chcemy się podzielić z bliższymi bądź dalszymi znajomymi. Jaki jest sens w dorabianiu do tego ideologii narcyza? Sęk tkwi w charakterze tych zdjęć. Wyciąganie wniosków na podstawie wrzucanych albumów ze zdjęciami to przydatna informacja i wskazówka, dzięki której znajdziemy towarzystwo warte lub niewarte poznania. A może tak jak ona takie osoby mają swoje ukryte talenty, które są schowane pod płaszczykiem wygodnej kreacji...  

Anna Maria Porada

Co brzmi lepiej

Do 2007 roku sprzedaż płyt winylowych na całym świecie sukcesywnie malała. Wydawało się, że nieuniknione jest odejście czarnego krążka ''do lamusa'', jednak wydarzyło się w przemyśle muzycznym coś, co sprawiło że obecnie long play przeżywa drugą młodość. Co jest tego przyczyną? Być może jest to spowodowane wielkością, zapachem winylu, sporną jakością, czy po prostu chęcią sprzeciwienia się cyfryzacji.

Wielu melomanów kolekcjonuje swoje zbiory muzyczne tylko i wyłącznie na płytach winylowych. Z forów internetowych możemy się dowiedzieć, że czarny krążek jest zdecydowanie bardziej wymagający. Płyta CD, by zagrała dobrze, potrzebuje jedynie wzmacniacza i kolumn, natomiast winylowa oprócz tych dwóch elementów wymaga dobrze zrealizowanego nagrania, solidnego gramofonu i wkładki, i kilku innych kosztownych elementów. Jednak coś sprawia, że płyty winylowe są kupowane nie tylko przez bogatych miłośników muzyki, lecz również przez zwykłych odbiorców. Może jest to po prostu podążanie za modą, chęć przypodobania się, kolekcjonowania dużych i dobrze wyglądających okładek albumów, i eksponowania ich by prezentowały się na półce.

Pewne jest jedynie to, że mimo wysokich kosztów i ciągle wzrastających cen na rynku, gramofony i winyle zaczynają się coraz lepiej sprzedawać. Płyta winylowa i krążek cd różnią się między sobą pod wieloma bardzo różnymi względami. Chodzi tu o estetykę wydań, różniący się proces produkcji, nagrania i cenę. Możemy jedynie ciągle zastanawiać się i spierać, która metoda utrwalania dźwięku wypada lepiej w bezpośredniej konfrontacji. Jest to podobny przypadek jak w fotografii analogowej i cyfrowej – kwestią gustu jest którą metodę uznajemy za właściwszą, jedna i druga ma pewne wady i zalety, których nie ma przeciwna metoda. Sytuacja jaka zapanowała w przemyśle muzycznym wraz z odrodzeniem się winyli staje się coraz bardziej ciekawsza, i może przekształcić diametralnie cały rynek muzyczny, począwszy od samych artystów, realizacji nagrań do produkcji sprzętu audio.

Dominik Zając

E-sportowa droga do przyszłości

   Polska scena e-sportowa być może nie cieszy się taką renomą jak chociażby w Stanach Zjednoczonych, gdzie za dobre wyniki w League of Legends można dostać stypendium sportowe na Robert Morris University-Illinois w Chicago[1], jednakże nas także nie omijają sukcesy w wirtualnym sportowym świecie. Nie sposób tutaj ominąć Virtus.pro, czyli grupy chłopaków, którzy z ogromnymi sukcesami wybijają się na światowej scenie Counter Strike'a. Lecz to nie o nich chciałbym w dzisiejszym tekście mówić. Swoją uwagę pragnę skupić na „polskim mistrzu Europy”, chłopaku z Zabrza, który w wieku 18 lat – jako świeżo upieczony wicemistrz kraju w Pro Evolution Soccer 4 – triumfował w mistrzostwach „starego kontynentu”.

  W ramach krótkiego wprowadzenia - Pro Evolution Soccer, to seria gier komputerowych symulujących rozgrywkę piłki nożnej wydawana od 1996 roku. Początkowo wydawana była pod nazwą International Superstar Soccer. W Japonii, oraz poza Europą jest znana jako Winning Eleven.

Dziewiątego października 2005 roku na włoskiej wyspie – Sardynii, odbyły się Mistrzostwa Europy w czwartą część wydawanego corocznie przez japońską firmę Konami symulatora piłkarskiego. Polskę na tych mistrzostwach reprezentowało dwóch graczy – Sebastian „Seba F” Fijałkowski (aktualny wtedy mistrz Polski), oraz Grzegorz „Esiek” Kuźnik (wicemistrz Polski). To właśnie ten drugi grając wirtualną reprezentacją Anglii, zakończył całe rozgrywki na najwyższym stopniu podium, po drodze pokonując między innymi mistrza Anglii (który – o ironio – grał Brazylią), bądź Belgii (w finale). Osiągnął on sukces, którego żaden Polak póki co nie potrafi powtórzyć. 

Poniżej krótki film z meczu połfinałowego Grzegorza:

  W 2005 roku, kiedy "event" ten miał miejsce, wiadomości tekstowe były drogie, internet mobilny praktycznie nie istniał, a Facebook dopiero raczkował, obejmując swoim zasięgiem jedynie szkoły średnie i wyższe w USA. Osobiście doskonale pamiętam tamten czas, gdy jako trzynastoletni chłopak, który dopiero zaczynał swoją przygodę z symulatorem od Konami, śledziłem forum polskiej sceny „PES”, odświeżając stronę co jakiś czas, by dowiedzieć się czegokolwiek o przebiegu turnieju we Włoszech. Grzegorz „Esiek” Kuźnik po tych wydarzeniach dostał się do programu „VIG” (Very Important Gamers), utworzonego przez firmę PR Edelman Polska. Podczas studiów dostał się do tej samej firmy na staż, gdzie pracuje do dziś. Naturalnym jest więc, że gdyby nie zwycięstwo w ME, prawdopodobnie nie znalazłby się tam.

 Tak więc drodzy rodzice, spędzanie czasu przed komputerem nie zawsze jest bezproduktywne. W erze cyfrowej, gdzie nowe technologie odnajdują swój stały "kącik" w naszym życiu, a za sukcesy w rozgrywkach e-sportowych można zarabiać kilkanaście tysięcy dolarów, zdobyć stypendium uczelniane, znaleźć dobrą pracę, nie wspominając o „v-gamerach”, którzy publikując filmy na których, mówiąc kolokwialnie - „grają w gry”, zarabiają miliony dolarów[2]. Może warto od czasu do czasu przymknąć oko na waszą pociechę siedzącą przed ekranem laptopa, bo kto wie? Być może to przyszły „polski Zuckerberg”.

Krystian Irzykowski

Przypisy:

[1]http://www.rmueagles.com/sport/0/147.php

[2]http://www.forbes.pl/youtube-2015-ranking-najlepiej-zarabiajacych-youtuberow,artykuly,199726,1,1.html

Wszyjscy Świynci i Świynte Ślonskie - rzykejcie za nami!

Zaczynam to pisanie z początkiem listopada, miesiąca wspominania świętych i zmarłych.
W tym klimacie mogę prosto i krótko wyjaśnić, o czym chcę pisać mając na myśli tradycję. Chcę dzielić się tą, dzięki której jestem szczęśliwa w życiu, czyli tradycją Ślązaków i tą, która jest mi równie niezbędna do życia, czyli tradycją Chrześcijan.

rys. Franciszek Kucharczak

Śląskie słowo ‘rzykać’, znaczy modlić się. Kiedy wiem, że spóźnię się na autobus, kiedy zgubię telefon, kiedy nicmisieniechce, kiedy potrzebuję dobrej pogody na konkretny dzień, albo kiedy czeka mnie trudna rozmowa… Już prawie na każdą okoliczność ustawiłam sobie znajomości
w niebie. Kiedy proszę o coś, co jest nie najlepszym pomysłem, to załatwiają mi to na swój, lepszy sposób, ale nigdy nie spotkałam się
z obojętnością ze strony świętych. Skąd taki nawyk, by często i bezpośrednio włączać ich
w swoje sprawy? To oczywiste, tak po prostu się robiło zawsze u mnie w domu, w naszej śląskiej rodzinie. Dziadek na każdą dolegliwość zalecał napar z jakiejś mieszanki ziół, a jego teściowa odpowiadała na to imieniem świętego, który od danych przypadłości jest patronem.

Ale do których świętych zwracają się najczęściej Ślązacy?

Udało mi się z nich ułożyć taki mały zbiór, swego rodzaju litanię.

Świynty Zefel - Święty Józef

Robota, robota, robota… Domena Ślązaków, ludzi pracy, jak mawia Jacek Kurek, “od wieków pogrążonych w ogniu i ciemności”. Robotnik z Nazaretu pasuje na ich patrona jak mało kto. Przy tym pokorny i cichy, ani razu nie zabiera głosu na kartach Biblii. Dzielnie, pomimo trudnych czasów i skomplikowanej sytuacji rodzinnej, dba o utrzymanie bliskich. Nieoceniony orędownik w męskich sprawach, w poszukiwaniu męża i w kłopotach tych kobiet, które męża już znalazły. Robiąc mały test w odwiedzanych na Śląsku kościołach, trudno znaleźć taki, w którym brak figury świętego Józefa.

Świynto Hyjdla - Święta Jadwiga Śląska

Kobieta idealna. Przykładna żona i matka. Jako księżna, zaangażowana w sprawy polityczne i gospodarcze. Fundatorka i opiekunka wielu szpitali, świątyń, klasztorów. Pomaga każdemu, kto tego potrzebuje - chorym, więźniom, dzieciom. Przybywając z Niemiec na Śląsk zauważa niedolę tutejszych ludzi i robi dla nich co może, a może wiele.

Tak więc Ślązacy (i nie tylko) do dziś sporo jej zawdzięczają, między innymi imię króla Polski - Jadwigi Andegaweńskiej (też  świętej), którą ochrzczono tym mianem na cześć Ślązaczki.
A u każdego może ona zasłużyć się jeszcze czym innym, wystarczy z nią pogadać, poprosić, pożalić się jej na swój biedny los.

Świynty Antoniczek - Święty Antoni

To ten od rzeczy zagubionych. Dokumenty, klucze, parasol - to jego działka. Ale to nie wszystko, zajmuje się też poważniejszymi przypadkami. Przy straconym sensie życia, dziecku czy pracy, też niejednemu idzie na ratunek. Pod swoje skrzydła bierze też ubogich, narzeczonych i małżeństwa. A na chrzcie otrzymał imię Fernando. Co to ma do Ślązaków? Imię - nic.

Ale przykład profesora zajmującego się takimi, którzy już nikogo nie obchodzą - wiele.

Świynto Barbórka - Święta Barbara

Najczęściej kojarzona patronka Śląska. Trudno, żeby za swojego życia słyszała kiedykolwiek o Śląsku, bo przypadło ono na czasy rzymskie. Jak więc się to stało, że czuwa nad górnikami? Była zmuszana do wyparcia się wiary w Chrystusa, a kiedy odmawiała, wydano ją władzom. Torturowano ją, potem ścięto i została patronką od nagłej i niespodziewanej śmierci, a ta przecież jest powszednim zagrożeniem zjeżdżających pod ziemię.

Kolejna postać popularna do tego stopnia, że żaden śląski kościół nie obejdzie się bez jej podobizny.

I inksi - I inni

Trzeba by jeszcze oddać co się należy świętym: Jackowi, Anie, Nepomuckowi, Floryjanowi, Katarzinie, Jonowi Sarkandrowi; błogosławionym: Ymilowi Szramkowi, Bronce ze Czesławym, Zeflowi Czympielowi, Melchiorowi Grodzieckimu; no i tym, którzy czekają na swoje tytuły: ks.Franckowi Blachnickimu, kard. Augustowi Hlondowi, ks. Paulkowi Kontnymu, ks. Karlikowi Goldzie…

Jak póda na pyndzyjo, to napisza ło nich ksionżka.

Ciotka Maryjka

Fenomen Youtuba w życiu codziennym

Z roku na rok obserwuje się coraz większą tendencje ludzi do upubliczniania swojego codziennego życia przy użyciu serwisów internetowych np. Youtube czy społecznościowych np. Facebook. Przyjrzę się nieco bliżej temu pierwszemu.
 
Wraz z rozwojem nowych mediów i popytem na społeczny ekshibicjonizm, który ciągle przybiera na sile ludzie chętnie dzielą się swoją prywatnością, odsłaniając niemal każdy aspekt swojego życia za pomocą wideoblogów publikowanych na serwisie Youtube.
   

Wideoblogi (określane także vlogami) to blogi internetowe, które są tematycznymi filmikami z zakresu „lifestylu“ – szerokopojętego stylu życia przez „beauty“ czyli świat mody i urody po vlogi podróżnicze, satyryczne, polityczne oraz te dotyczące gier komputerowych.

Na serwisie Youtube łatwo zaobserwować powszechny trend, głównie wśród kobiet, polegający na nagrywaniu tzw. „TAG-ów“ czyli serii pytań, na które dany vloger odpowiada. Jednym z najpopularniejszych jest np. „About me TAG“ czyli filmik zawierający informacje na temat nagrywającego, te prywatne i te mniej. (Przypominają one pytania z tzw. pamiętników –  „Złote myśli“ sprzed lat, na które odpowiadało się w formie papierowej i wkładało do koperty. Pojawiały się w nich pytania typu „Twój ulubiony zespół muzyczny“ czy „Ulubiony aktor“ albo „Kim chciałbyś zostać w przyszłości“). Można je rozbić na tzw. „TMI tag“ czyli z ang „Too much information tag“ – pytania zawierające o wiele bardziej prywatne pytania jak np. „Czego szukasz u partnera?“ lub „Kiedy ostatnio płakałeś i dlaczego?“ albo nieco zabawne np. „Ile minut bierzesz prysznic?“. To ciesząca się popularnością i często oglądana forma filmów. Dzięki niej vloger nawiązuje bliższą relację z widzami/widzkami – bo tak zwraca się do odbiorcy filmiku.

Pojawiają się także te, idące już o krok dalej, czyli „Boyfriend TAG“ – odsłaniające jedną z najbardziej prywatnych sfer ludzkiego życia czyli te zawierające informacje o życiu uczuciowym z partnerem. Tutaj mają miejsca pytania m.in o pierwszą randkę, pocałunek, przyzwyczajenia, nawyki czy cechy ukochanego lub ukochanej.

Na polskim Youtube filmy tytułuje się najczęściej angielskimi odpowiednikami. Tak jak wyżej wspomniane „About me TAG“ czy pozostałe. Podejrzewam, że ma to związek z większą atrakcyjnością w odbiorze oraz pewną podświadomą chęcią dorównania „bardziej doświadczonym i bardziej rozpoznawalnym kolegom z branży“, którzy to już od dawna robią prawdziwą, opłacalną karierę w sferze Youtubowej.

Kolejną ciekawą formą filmików są tzw. „Daily vlogi“ – codzienne filmiki polegające na przedstawieniu najważniejszych wydarzeń, które przytrafiły się w ciągu dnia. Chronologiczny zlepek krótkich nagrywek zostaje umiejętnie sklejony w około piętnastominutowy filmik, w którego skład zazwyczaj wchodzą: poranny makijaż, strój dnia, śniadanie – przeważnie zdrowe i pełnowartościowe, bo vlogerki czy vlogerzy zazwyczaj chcą się kojarzyć jako ci zawsze będący „fit“ i dbajacy o zdrowie, a także promujący zdrowy tryb życia. Następnie przechadzka po mieszkaniu, potem wypad do centrum handlowego i kolejno – spotkanie z przyjaciółmi (często innymi vlogerami), wspólny zdrowy koktajl, wyjście do kina i wieczorna impreza w domu jednego ze znajomych. Konwencja jest na tyle powtarzalna, że wielu youtuberów ginie wśród wysypu wciąż nowo pojawiających się vlogerów.

Każdy element dnia, od makijażu zaczynając, może być rozbity na oddzielny filmik. Ten dotyczący ubioru zazwyczaj przybiera nazwę „GRWM“ czyli, znów z angielskiego „Get ready with me“, co w wolnym tłumaczeniu oznacza –„Przygotuj się do wyjścia razem ze mną“. W skład takiego filmiku wchodzi dokładnie sfilmowane „przygotowanie do wyjścia z domu“, na który składa się: pełny makijaż twarzy i dobór garderoby.

Natomiast ten dotyczący stricte wizażu zazwyczaj zaczyna sie krotkim przedstawieniem produktu i firmy, opisaniem jego wad i zalet oraz ceny.
Kolejny film z serii „beauty“ jest nazwany „miesięcznym houlem zakupowym“ czyli przeglądem zakupów z danej np.drogerii. Na okolo piętnastominutowym filmie widzimy dokładny opis każdego produktu, krótką opinię autorki oraz często tzw. „test na żywo“ czyli zaprezentowanie danego kosmetyku na wybranym miejscu twarzy dokładnie w momencie nagrywania filmiku, aby być bardziej wiarygodnym. Tym samym vlogerka chce sobie zyskać przychylność i zaufanie swoich widzów.

Osoba nagrywająca filmy, która zyska sporą popularność tzn. wysoką liczbę wyświetleń często otrzymuje propozycje od firm, które bezpłatnie przesyłają dany produkt, aby ta zareklamowała go przed kamerą. Często widać, kiedy dany produkt jest autentycznie zachwalany „dla pieniędzy“, a który faktycznie warto nabyć. Skąd ta pewność? Widzowie łatwo rozpoznają kłamstwo i krętactwo.
Tak jak w codziennym życiu, widzimy, kiedy ktoś na siłę chce nam coś polecić. Oczywiście od każdego wyjątku jest reguła, ale jednak zazwyczaj „kłamstwo ma krótkie nogi“ i kiedy tylko widz przekona się, że dany produkt jest nieskuteczny – youtuber straci na tym więcej niż zyskał dzięki współpracy z daną firmą. Tracąc widzów traci bowiem o wiele więcej na dłuższą metę.
Ludzie lubią polecać sobie youtuberów do oglądania i im większą sympatie, zaufanie i rozgłoś zyskaja tym bardziej staje się możliwa świetlana przyszłość w branży Youtube. Odzwierciedla to ilość subskrybcji czyli mechanizmowi, za pomocą którego osoba posiadająca konto w serwisie może na bieżąco otrzymywać informacje (które pojawiają się w strumieniu „Moich subskrypcji“ w panelu użytkownika) o najnowszym filmie danego youtubera.
Często bowiem mało popularne vlogerki, które zaczynały od reklamowania kredki do oczu przechodziły do współpracy z całą firmą kosmetyczną czy też ubraniową, zostając np.twarzą kampanii reklamowej danej marki.

Doskonałym na to przykładem jest znana wśród osób interesujących się sferą blogów/vlogów internetowych – Weronika Załazińska. To młoda dziewczyna zajmująca się tematyka mody i urody oraz lifestylu. Prowadzi zarówno bloga „Raspberry And Red“ jak i kanał na Youtube. Dzięki naturalności i wdziękowi zyskała mnóstwo fanów, a to przełożyło się na bardzo wysoką oglądalność, co z kolei przyniosło jej wiele propozycji zagranicznych wyjazdów na sesje zdjęciowe oraz w końcu, ostatnio – została twarzą znanej marki kosmetycznej.
Przykładów można by mnożyć, nie tylko wśród sfery vlogerek
zajmujących się modą i urodą.

Warto wskazać na popularny, satyryczny kanał tworzony przez trzech chłopaków – Rafała Masnego, Czarka Jóźwika i Roberta Pasuta czyli grupę „Abstrachuje“, którzy dzięki pomysłowi polegającemu na tworzeniu satyrycznych i prześmiewczych filmików poruszających codzienne problemy, głównie nastolatków tj.burzliwe relacje z rodzicami, kontakty z używkami zyskali popularność i uznanie.  Umiejętnie i w niekonwencjonalny sposób stworzyli prześmiewczą serię filmików: „Czego nie mówią rodzice“ lub „Co mówią na siłowni“ czy „Czego nie robić w PKP“. Sami wymyślają scenariusz i wcielają się w role danej grupy społecznej, dbając o każdy szczegół charakteryzacji i sposobu przedstawienia za pomocą właściwego modulowania głosu czy przybrania odpowiedniej pozy i mimiki twarzy.

Dzięki konsekwencji i pracowitości udało im się założyć własną firmę odzieżową – „Abstrawear“. Dodatkowo, dzięki wysokiej popularności otrzymują propozycje współpracy z firmami produkującymi m.in elektronikę.

Niedaleko idąc – „Lekko Stroniczy“ czyli duet dwóch przyjaciół –
Włodka Markowicza i Karola Paciorka, którzy postanowili stworzyć własny „serial“ który zakładał tysiąc odcinków. W każdym z nich Panowie komentowali bieżące sprawy kulturalne i polityczne. Trafnie komentowali i puentowali wiele dwuznacznych sytuacji oraz zjawisk, z którymi spotkamy się każdego dnia jak np.problemy z uciążliwym, hałaśliwym sąsiadem czy też kwestia nienawiści w Internecie. Panowie także wiele zyskali dzięki swej „Youtubowej karierze“ bowiem wydali własną książkę „Lekko Stronniczy - jeszcze więcej“ która uplasowała się na wysokiej pozycji sprzedaży w Empiku w zestawieniu literatury faktu.

Scena Youtubowa jest naprawdę różnorodna i wciąż się rozrasta, bo ludzie, widząc jak wiele można zyskać dzięki „wrzucaniu filmików na Youtube“ sami chcą spróbować, bo „a nuż się uda“ bowiem trudno przewidzieć do końca dlaczego dana osoba lub duet stał się popularny. Często, wydawać by się mogło banalna tematyka przyciąga sporą rzeszę fanów, którzy z wypiekiem na twarzach wyczekują nowego filmu swojego youtubera.
Warto się inspirować tymi osobami, bo udowadniają, że dzięki ciężkiej pracy (tutaj włożonej w montowanie i obrabianie filmów), konsekwencji i systematyczności można naprawdę wiele osiągnąć. Pokazują, że warto uwierzyć w siebie, swoje możliwości, swój potencjał i że warto realizować swoje pasje. To właśnie dzięki niej wykonujemy swoją pracę jak najlepiej, co skutkuje efektywnością, opłacalnością i prawdziwym sukcesem połączonym z satysfakcją i spełnieniem. 


Anna Maria Porada